Sudàurə

Il nostro amico Antonio Gerardo Marinelli ha letto con gusto e piacere l’articolo che riporta le annotazioni,  le osservazioni e le considerazioni che Sergio Troiano e Leonardo Tilli hanno maturato guardando la foto qui sotto. Ne è nata una poesia dolce e amara piena di …. Sudore.

Sudàurə

A gróine avvàrdeàtə, 
lè vəttìurə tiranə l’areàtə 
mèndrə la pònda sə nnzacca sóttə tèrra 
e la scariufa p’armənàrla də quàrtə pə tùtta la jurneàta. 
A tèrra sfatta,
l’addéurə frischə də məndùccia arsecca tə mmbriaca la mendə,
mendrə na pìcca də vərvəniellə e cacché ciammarìuca, 
scupiertə, fiéanə scàppa scàppa.
Nu mieàrlə, 
annascuoeastə assòpra a ru pedàlə, 
r’aspetta , véula e sə nə màgna cacchedíunə.
Sputanə sànguə rə mìulə pə calla e fatójja, 
nghianannə la cùllòina.
Cunbeàrə Stunzəjéanə,
apprieàssə , 
nze dà peàcə.
La capézza də rə mmòstə trattojə chə na mjéanə fortə, 
chiaina də scrèttə e chellə e, chə l’aldra, cumbənjəàta talə e qualə, 
ajìuta e vəssua ru strumendə pə l’aratiùra.
Nu jenuócchjə chiecatə 
e nu pòidə chiú arròitə, 
pə fà fòrza, toje. 
Chésta e la suneàta də ogni muméndə .
Ru bbanéumə, 
la vócca arsècca tóje 
e manghə l’àcqua frésca də la cicena 
arrescə a stetuója la reàscia chə j’abbríuscia ngànna. 
A fòinə fatójja, qùasə nòttə,
ru pənziérə va lundeànə .
Va a lə greànə chə, ogni anneàta, 
arcréscə da na semènda néua 
mbóssa də sudeùrə e pàinə. 
E mègliə nə gə penzeàjə a lə pestòima nnguórpə 
sə mogliaaDdójja la seménda n’arpíglia o va pərdìuta 
dòppə tàndə sudaurə e fatóiə 
pə isse la mógljə e la famíglia. 
Ngə penzeàjə.
E tardə.
Cumènzatə a arrabbəjéajə pə la vójja də la cheàsa 
e jetevə a arpùséa.

Sudore ^[1]

Con il basto sulla schiena,
I muli tirano l’aratro mentre la punta si infila sotto terra per scavarla e ammucchiarla ai lati per tutto il giorno.
A terra arata, 
l’odore fresco di mentuccia secca,
ti ubriaca la mente, 
mentre qualche vermetto e qualche lumaca, scoperti,
cercano di scappare.
Un merlo , 
nascosto sopra l’albero, lì aspetta, 
vola e se me mangia qualcuno. 
Fanno fatica i muli per il caldo e il lavoro, 
salendo la collina.
Compare Cristanziano, 
che gli va dietro, 
non si dà pace.
La fune del basto trattiene con una mano forte piena di ferite e calli
e con l’altra , aiuta a spingere l’aratro per l’aratura. 
Un ginocchio piegato e un piede più in basso,
per fare più forza, tiene .
Questa è la storia di ogni momento.
Il buon uomo, ha la bocca secca 
e nemmeno l’acqua fresca della “cicena” 
riesce a spegnerne l’arsura che gli brucia la gola.
A fine lavoro, quando è quasi notte, 
il pensiero va lontano.
Va al grano 
che, ogni anno, ricresce da un seme nuovo 
bagnato da sudore e pene.
È meglio non preoccuparsi 
se per qualche ragione i semi non germoglieranno o si perderanno 
dopo tanto sudore e lavoro,
per lui, per la moglie e la famiglia. 
Non pensare.
È tardi.
Cominciate ad avviarvi per la via che porta a casa 
per andare a riposare.

---

^[1] Libera traduzione . In caso di discordanza, il testo in dialetto prevale sulla traduzione che segue. Grazie.

Copyright: Altosannio Magazine 

Editing: Enzo C. Delli Quadri