Ru Vərróinə mójja véuuə arraccundàjə (nuviémbrə)

 Antonio Gerardo Marinelli

Ru Vərróinə mójja véuuə arraccundàjə (nuviémbrə)

Tóira viéndə. 
Rə pədiélə sə chiecànə pə salìutə mèndrə passə. 
Ascəvəronnə sėnza fərmàrmə mjéa, 
a rəspəcchieà ru ciélə so cundamneàtə. 
Ru scruóscə mójja allegramèndə zùlla 
mmiésə a ru vóschə e a ru macchiàunə. 
Ru viéndə trəttəcariéllə, 
chə na malànnə də jùstra, 
muassə fògliə e ramə, 
scoprə nóidə suspóisə tra ciélə e tèrra 
e mə salìuta. 
Schìtta na pìcca passariéllə 
enə armastə a arməríajə la jùta màjja. 
A lə ultəmə fògliə 
appəccəchjéatə assóprə a rə cippə sicchə senza pətàira, 
càndə dolgə ninna nanna. 
Chė na pìcca də léurə, 
oramíajə arrəgnəscióitə, 
vòlannə cadénnə chieànə chieànə, 
dələcatə cuscióinə cə fàccə 
e dòppə arrəcamannəcə pìurə nu ləggiearə mandə, 
gna fossə na cuperta , chə issə mammandə. 
Córrə, arrallèndə, zombə 
e mmía m’arpéusə davéndrə a ru liéttə mójja. 
Apuójə, a metà vójja, 
saliutə la terra Màjja 
pə abbracceà ru cumbàgnə mójja 
p’arrəvía nziémbra foinə a ru meàrə. 
Ellə arrəvíatə, 
dolgə məlàngunojja m’acchiappa 
chə s’annoiga mmiésə a lə mòrgə e rə cavallíunə 
mèndrə pìurə la ràina lə dolgə mə s’arrobbanə. 
Suspóirə senza véucə də péscə 
sə méstəcanə chə la vədiuta màjja 
dənèndə a tanda dəstaisa. 
Uardannə chə r’uócchjə spalazzàtə, 
scrəjènnəmə davéndrə a st’acqua salàta 
chə a ru cumbóina tocca ru ciélə, 
arrəíeàlə na nnzegna de dulgezza che ècchə ajjə addùttə. 
Pə nu mumendə, 
mèndrə ru meàrə senza cumbàssieunə m’àggrammàtə , 
arpenzə all’àcqua màjja chíàra də la surgéndə andóica 
chə l’amoichə séulə culėurə nziémbra all’ària frésca. 
Culiurə carjètə ngiélə e fattə arcadójjə 
ngióima a lə mundàgnə e davéndrə a lə vallə màjje 
chəmmuóje nu juórnə nuavə 
pozza pəttà l’uschíurə də la nòttə p’arəjalà 
prassjéajə bbəlləzzə pìurə addəmànə. 
Apuóje, də svəldrìunə, stracchə e sruttə, 
chə ru séulə callə e la vəndóima a faveurə , 
so scappatə da ru meàrə . 
Fatta na nùvəla ngiélə mə prəpàrə a mbónnə, 
p’arrəírmənə sottətèrra 
e parvascià èllə la lundàna e cara térra Màjja 
d’andònda ajjə partìutə. 

Libera traduzione. in caso di discordanza prevale il testo in dialetto. 

Il mio Verrino vuole raccontare. (novembre) 

Gli alberi s’inchinano a salutarmi quando passo. Scivolando senza fermarmi mai a riflettere il cielo son destinato. Il mio scoscio gioca allegramente in mezzo agli alberi e cespuglio. Il vento impaziente, giocando, mosse foglie e rami, scopre nidi sospesi tra cielo e terra e mi saluta. Solo qualche passerotto è rimasto a guardare il mio passare. Alle ultime foglie rimaste attaccate suli secchi ceppi senza forza, canto dolce ninna nanna. Con qualcuna di loro, ormai secche, volando cadendo piano piano, delicato cuscino ci faccio e ricamandone anche un leggero manto, come fosse una coperta, con lui mi copro. Corro, rallento , salto e mai mi fermo nel mio letto che poi lascio per abbracciare il mio compagno di viaggio(Trigno), lungo la via incontrato, per arrivare con lui fino al mare . Li giunto,tenera melanconia mi assale annegandosi tra scogli e onde mentre anche la sabbia la mia dolcezza assorbe . Sospiri senza voce di pesci si intrecciano con il mio sguardo davanti all’infinito mentre vado a regalare un po’ di dolce perdendomi nell’acqua salata che tocca l’orizzonte. Per un istante , mentre il mare impietoso mi cattura, ripenso alla mia acqua chiara e pura che dalla sorgente antica con l’amico sole colori nell’aria fresca crea. Colori trasportati in cielo e lasciati cadere sui miei monti e dentro le mie valli perché un nuovo giorno possa dipingere il buio della notte regalando tanta bellezza anche all’indomani. Dopo, velocemente, stanco e distrutto, complice il caldo sole, fuggo dal mare. Fatta una nuvola in cielo mi preparo a dissetar i miei campi sperando, con l’aiuto dell’amico vento , di tornare lì , da dove son partito , nelle viscere della mia lontana e amata terra.

Copyright: Altosannio Magazine 

Editing: Enzo C. Delli Quadri