Pròimə də Majiə: la gita chə la nòivə – 1° Maggio: la gita con la neve

di Flora Delli Quadri [1]

Eva la fine d’apròilə də ru səssaandadiuuə e la presədə də ru ləciojə  vulettə urganzzà na gita pə tutta la schéula. S’avamə prassìa uaglìunə, cchiù də cìéndə, quində avemma nuleggià dduə currìar. Destinazione: Loreto, Cascia, Rimini.
Allə jòjə tuttə a post, faceva lə callə e cə stava ru séulə. All’armnojə  (eva la sàira tra ru trenda d’apròilə e ru próimə de majiə), pochə doppə Pescara,  se məttettə a nəvəcà, prima chiénə chìanə, po’ sembrə cchiù fortə. All’épuca la curriéara faciàiva la vóia de Quadri, Roio, Rosello, quində  mundagna mundagna. Ru spuləvrizzə eva talmendə fortə che n’ze vədàiva  cubbellə e rə pòvrə autisctə sədòvan friddə pə la paìura de sbandèa.
Versə lə dìacə, quandə pənzavàmə ca joiva tuttə bbuonə e cə truvavàme pə la vóia de ru Pìéaschə, arrevemmə a nu biviə.  L’autista che stav’annèndə, cunvində d’essə arrəvìatə a Guado Liscia, alla cechéàta gerettə a sinistra, ma doppə nanzé s’addunettə  ca  eva sbaglìéatə: quóìrə nn’eva ru biviə de la Lóiscia, ma ru biviə pròima che purtava a ru Rusiéallə.
Ru puverìéallə pruvèttə a gərìa, ma chə vo’ gərìà: sbandettə e jettə a fenòijə  dendrə alla cunetta. Allora tuttə rə uaglìun s’averna ammassà  ngióima all’oldrə pullman, che cundənuètt  a camenìa pe’ nanzé ma po’ s’avetta fermà  pur’iss.
S’evanə fatt l’undəcə də sàira. Gn’éma fèa, gna n’éma fèa, curaggiusamendə n’autista e ru tecnico də ru laboratoriə s’abbìéarnə a pìadə e, camənennə camənennə, arrəvìéarnə a ru Rusìéallə. Jiérn a təzzerùa a na porta, arrəsbglìéarnə la mamma e ru potrə de nu uagliéunə chə faciàiva pur’iss ru leciòjə e telefunìéarnə alla Stradealə d’Agnéunə.
Versə l’una də nottə finalmendə  arrevèttə la camiunetta de la Stradalə e, doppə nanzé, pìurə chella də rə Carabənìéarə. A ddìuuə a ddìuuə, ce purtìearnə tuttə  quendə alla chéasa də ru uagliéunə. Rə patrìunə appeccìarnə nu bellə fuachə e uffrìarnə a rə prufessìurə  pean, suprəsciəata e vòinə ruscə. A nìuuə uaglìunə, cubbellə, ca savàme troppə. Armanemmə léuchə, mùoartə də sùannə, tutta la nottə.
Sorma Maria, ch’eva mənìuta  pìurə essa alla giòita, quandə furənə lə sóìa də la matóina, nuleggettə na màchəna prəvéata chə c’arpurtettə alla chéasa. Arrevèmmə verse le 7, pruoapria mendre patremə, che nze n’eva addunéatə pə cubbell,  se stava arrzzènnə. Cə decéttə: ”Mbeh, ch’eta féa che v’éte arrəzzìeatə asciuì cettə?”
Tuttə l’eldr, prufessìurə e uaglìunə, averna aspettà ca la nòivə sə squaggliessə e ca la currìéara putessə sciojə dalla cunetta. Solə ndannə puternə arpartòje e arrevìarnə a la chéasa vérse mésiùarne.
Mo, se viuuə ve credàitə ca rə cumbègnə mòja se iérnə a ddurmoje, soprattutt rə mèscrə, ve sbaglìate: sə nə jiernə alla Ròipa, a magnìa e a véverə alla candòina e a chənzəmùa tuttə chéllə chə jev’armast dalla giòita.

Era la fine di aprile del 1962 e la preside del liceo volle organizzare una gita per tutto l’istituto. Eravamo molto numerosi, più di 100, quindi si dovettero noleggiare due pullman. Destinazione Loreto, Cascia, Rimini.
All’andata tutto a posto, faceva caldo e c’era il sole. Al ritorno (era la sera tra il 30 aprile e il 1° maggio) poco dopo Pescara cominciò a nevicare, dapprima piano piano, poi sempre più forte. All’epoca la corriera percorreva la via di Quadri, Roio, Rosello, quindi un percorso montagnoso. La bufera era talmente forte che non si vedeva niente e i poveri autisti sudavano freddo per la paura di finire fuori strada.
Verso le 10 di sera, quando pensavamo di avercela fatta e ci trovavamo poco dopo Pescopennataro, arrivammo ad un bivio. L’autista che stava avanti, convinto di essere arrivato a Guado Liscia, alla cieca si diresse a sinistra, ma dopo poco si accorse di aver sbagliato: quello non era il bivio di Guado Liscia, ma il bivio prima, che portava a Rosello.
Il poveretto tentò di invertire il senso di marcia, ma andò a finire nella cunetta. Allora tutti i ragazzi si dovettero trasferire sul secondo pullman che continuò a camminare per un po’, ma poi si fermò anche lui.
Ormai si erano fatte le 11 di sera. Come dobbiamo fare e come non dobbiamo fare, coraggiosamente un autista e il tecnico di laboratorio si avviarono a piedi e, camminando camminando, arrivarono a Rosello. Andarono a bussare ad un portone, risvegliarono la mamma e il padre di un ragazzo che frequentava pure lui il liceo e telefonarono alla Polizia Stradale di Agnone.
Verso l’una di notte finalmente arrivò la camionetta della Stradale e poco dopo anche quella dei carabinieri. Un po’ alla volta ci portarono tutti nella casa che ci ospitava. I proprietari accesero un bel fuoco e offrirono ai professori pane, soppressata e vino rosso.
A noi ragazzi niente, poiché eravamo troppi. Rimanemmo lì, morti di sonno, tutta la notte.
Mia sorella Maria, che era venuta anch’essa alla gita, verso le 6 della mattina, noleggiò una macchina privata che ci riportò a casa, Arrivammo verso le 7, proprio mentre mio padre, che non si era accorto di niente, si stava alzando. Ci disse: “Beh, che dovete fare che vi siete alzate così presto?”
Tutti gli altri, professori e ragazzi, dovettero aspettare che la neve si sciogliesse e che il pullman potesse uscire dalla cunetta.
Adesso, se voi credete che i miei compagni andarono a dormire, soprattutto i maschi, vi sbagliate: se ne andarono alla Ripa a mangiare e a bere alla cantina e a consumare tutto quello che era rimasto dalla gita.

Copyright Altosannio Magazine
Editing: Flora Delli Quadri